پنــــاه

آويخته‌ام به شعر

درمانده‌تر از زائری

!که بر ضریح پیر نجات‌بخشی

بیرون از این کلمات

نعره تهدید است و بس

بیرون از این کلمات

هوای بیگانه کیش و ماتم می‌کند

از قاتلی چشم عدالت داشتن

به خنجری به چشم آینه نگاه کردن

به گورکنی التماس کردن

تا بکاردت، سبز شوی

به برگ‌ و ‌بار بنشینی

و کمترین حرف بیشترین پرندگان

سرود نازکترین ساقه‌ات باشد

!چه استعاره دلچسبی

      از بادی که می‌وزید پرسیدم

 موطنت کجاست؟

!گفت آنجا که می‌وزم